Ik weet het, je mag je kinderen niet onderling vergelijken. Sowieso heeft vergelijken vrij weinig zin, aangezien ieder mens anders is. Maar ik ga het toch doen. Niet eens omdat ik eigenwijs ben (ben ik inderdaad), maar vooral om een verschil te laten zien. Ik zie het niet alleen bij mijn eigen kinderen, maar ook om mij heen. Het verschil is de school. En dan vooral de manier waarop er op ‘reguliere’ scholen onderwezen wordt (een bizar woord eigenlijk… onder-wijzen).
Onze oudste dochter ging op vierjarige leeftijd vol goede zin naar een openbare basisschool een paar kilometer verderop. Lieve juffen, mooie omgeving, fijne visie. Tot zover niets aan de hand. Ze deed groep twee nog een keer. Er was nog maar weinig interesse in letters. Maar aan al het spelen komt blijkbaar een einde, want ze ‘moeten’ toch een keer.
En zo geschiedde. Onze oudste dochter ging steeds meer met tegenzin naar school. Kind nog juf kon mij vertellen wat er aan de hand was. Uiteindelijk viel het kwartje tijdens het tienminutengesprek. Onze dochter had het wijze besluit genomen dat ze zich geen ‘werkjes’ op liet dringen. Ze kende alle letters al, maar kleurde ze liever in dan dat ze deze vijf keer overschreef. Ik nam een drastisch besluit en we vertrokken. Zoveel tegenzin in groep twee leek mij een duidelijk teken. Daarbij passen dwang en drang niet in mijn manier van een kind veilig op laten groeien.
Vivanto werd een feit en na enig wantrouwen ging ze weer met plezier naar school. Ze besloot een jaartje te bekijken of ze echt niets moest hier op deze plek. Geef haar eens ongelijk?! Ik zie haar nog zitten: armen demonstratief over elkaar, rug naar de begeleiders toe en blik op oneindig. Tegenwoordig zit ze vrijwillig bij moties, vraagt zelf of ik wil lezen met haar en bouwt de meest fantastische verblijfplaatsen voor al haar creaties.
Onze tweede dochter is helemaal nooit naar een ‘reguliere’ school geweest. Sterker nog, met drie en een half was ze amper nog te houden en hebben we haar maar laten gaan. Haar manier van ontwikkelen is nooit onderbroken door iemand die haar vertelde dat het nu tijd was om iets wel/niet te leren. Het gaat vanzelf. Ja VAN-ZELF! Op een niet nader te bepalen moment. Letters komen de hele dag voorbij. Zingend in liedjes. Volgeschreven blaadjes met E’s en heel veel extra dwarsstreepjes 😉. En vooral in haar vragen: ‘Mama wat staat hier?’.
Daar hebben we het grote verschil. Als je een kind in aanraking brengt met alles wat het leven te bieden heeft, dit voorleeft en er noodzaak ontstaat, komt de motivatie vanzelf om dat ook te gaan doen. Zodra je iets op gaat leggen –vriendelijk of dwingend– verdwijnt elke interne motivatie en al het plezier. Wat dan nog rest is een kind dat alleen nog wil leren als er iets tegenover staat. Complimentjes, geld voor rapporten, straf… De fases daarna zijn ons allemaal helaas wel bekend.
Vergelijken met anderen of statistieken? Onzin. Iedereen is anders. Vergelijken kun je hoogstens met jezelf. Waar stond ik een jaar geleden en waar nu?
Ik ben intens dankbaar dat wij de verschillen vieren bij Vivanto. Hoe waardevol is het om in te zien dat iedereen er toe doet, dat wij allemaal onze eigen bijdrage kunnen leveren in de maatschappij. En dat wij zo onze eigen plek innemen. Vanuit ons zelf!
Haley